انتقاد خبرگزاری اصولگرا از تجلیل های مداوم از گوینده شبکه خبر
خبرگزاری نام: قهرمان آن کسی است که لحظه را جاودانه می کند، نه آنکه مدام تکرار شود. لحظه سحر امامی مجری شبکه خبر ماندگار بود؛ بگذارید ماندگار بماند.
به گزارش خبرگزاری نام به نقل از خبر آنلاین، در بین هیاهوی بمب ها و موشک هایی که ۲۶ خردادماه بر پیکر شهر فرود آمد و در میانه شوک و بهت افکار عمومی از حمله مستقیم رژیم صهیونیستی به ساختمان شیشه ای صداوسیما، لحظه ای کوتاه در تاریخ رسانه ای ایران ثبت شد؛ پلاتویی مقتدرانه، با صدایی آرام اما نافذ، و کلماتی صریح که سحر امامی، گوینده و مجری شبکه خبر، در یکی از حساس ترین دقایق عمر رسانه ای اش به زبان آورد.
بنابر روایت تسنیم، گوینده ای از شبکه خبر، که در لحظه ای خطیر و تاریخی، دوربین را نگاه کرد، لبخند نزد، انگشت اشاره اش را بلند کرد و اظهار داشت: «ما ایستاده ایم.»
بی شک آن چند ثانیه، تصویر جدیدی از اقتدار رسانه ای ایران به نمایش گذاشت. اما پرسش اینجاست: آیا یک لحظه درخشان کافی است برای موجی از تقدیس ها، تجلیل ها، تجلیل سازی ها و نمادسازی های شتاب زده؟ آیا در این راه افراط، جایی برای تقدیر آنهایی که جانشان را در همین ماجرا دادند باقیمانده است؟
در همان روز، در همان ساعت، و در همان ساختمان، دو نفر جانشان را گذاشتند پای همین رسانه. نیما رجب پور، سردبیر بااخلاق شبکه خبر، و معصومه عظیمی، مسئول دبیرخانه ریاست صداوسیما. چند روز قبل البته در قالبِ مستندی برای لحظاتی ساعات پایانی عمرِ نیما رجب پور سردبیر شبکه خبر در قابِ تصویر دیده شد. یا معصومه عظیمی که نامِ او هم به عنوان شهید ساختمان شیشه ای به میان آمد.
هرچند مراسمی برای یادبود شهدای رسانه انجام شد اما چند عکس، یک قاب، یک مراسم ساده و بعد... فراموشی. نقش سحر امامی در آن روز انکارناپذیر است. صدایش لرزید، اما نترسید. تسلطش ستودنی بود و سکوت نکرد. اما به همان اندازه که آن لحظه طلایی بود، همان قدر هم خطرناکست اگر بی وقفه تکرار شود. رسانه، اگر بلد نباشد کجا متوقف شود، «قهرمانش» را در راه تقدیس می سوزاند.
نمونه روشنش، همان اتفاق عجیب اهدای «دان یک» تکواندو به سحر امامی بود؛ حرکتی نمادین اما خالی از معنا، که حتی جامعه ورزش هم با چشمی تردید به آن نگریست. دان یک، نتیجه سال ها رنج و مبارزه است؛ نه لوح یادبود برای صدایی که فقط درست و بموقع پخش گردید. چرا با این نمادها چنین سطحی برخورد می کنیم؟ چرا نمی فهمیم که تحقیر نماد، تحقیر قهرمان است؟!
آن لحظه ای که سحر امامی در قاب ماند، بی شک در حافظه تاریخی رسانه ملی ثبت شده است. آن لحظه، یک قطعه بود؛ از پازلی بزرگ تر که در آن، شهید نیما رجب پور هم هست، معصومه عظیمی هم هست، خانواده هایی که داغ دیدند هم هستند، کارمندان گمنامی که در ساختمان ماندند هم هستند.
تجلیل اگر مقرر است معنا داشته باشد، باید «متوازن» باشد. نه آن قدر افراط آمیز که بی اعتمادی بسازد، نه آن قدر قطره ای که قدرشناسی را زیر سؤال ببرد. جای سحر امامی، اگر در قلب مخاطب نشسته، دلیلش کیفیت کارش است؛ نه تعداد دفعاتی که تصویرش را تکرار کرده ایم.
تاریخ رسانه ها پر است از چهره هایی که در لحظه ای خاص، نماد شدند. اما ماندگارترین شان آن هایی بودند که بلد بودند در اوج، متوقف شوند؛ فهمیدند که «دیده نشدن» بموقع، از «نمایش دائم» عزتمندتر است. رسانه اگر می خواهد سحر امامی را حفظ کند، نباید او را بسوزاند.
و خود او نیز، اگر می خواهد بازهم محبوب بماند، باید بلد باشد به بعضی مراسم «نه» بگوید، از بعضی تجلیل ها عبور کند، و اجازه دهد آن لحظه تاریخی، باوقار باقی بماند. هر قهرمانی اگر بخواهد قهرمان بماند، باید خود مانع قهرمان سوزی شود.
برگردیم به اصل روایت: حقیقت، نه نمایش؛ ما هنوز آن لحظه پخش زنده را فراموش نکرده ایم. هنوز هم به احترامش می ایستیم. اما با همان صداقت، از رسانه ها می خواهیم که تصویر بزرگ تری بسازند. فقط سحر امامی را نبینند؛ صدای خاموش نیما رجب پور را هم بشنوند، لبخند فروخورده معصومه عظیمی را هم ثبت کنند.
قهرمان سازی را از شهدا شروع نماییم، نه از بیلبوردها. رسانه ملی اگر می خواهد اعتبارش را حفظ کند، باید بیاموزد در مقابل وسوسه اغراق، مقاومت کند. از موج نسازد، بلکه از حقیقت بنویسد.
و در آخر...؛ قهرمان آن کسی است که لحظه را جاودانه می کند، نه آنکه مدام تکرار شود. لحظه سحر امامی، ماندگار بود؛ بگذارید ماندگار بماند. نه در زرق وبرق تجلیل ها، بلکه در سکوت متین حافظه مردم. نه در نمادهای بی ربط، بلکه در احترام واقعی به آنچه بود: صدایی در تاریکی، نوری در شب، اما فقط یکی از صداها، نه همه آنها.
منبع: namna.ir
این مطلب نام را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان نام در مورد این مطلب